ADI BEKİR'Dİ...

Esmerdi, çakýrdý,
Üçgeni andýran,
Bir yüzü vardý,
Yanaðý çukurdu,
Boyu kýsaydý,
Doðmadan maðlup olmuþ,
Yorgun bir taydý...

Zayýftý, çelimsizdi,
Felekten hep gol yiyen,
Hile hurda bilmeyen,
Dosdoðru bir adamdý,
Filimsizdi...

Adý ’Bekir’ idi,
Soyadý ’Yaslý’...
Doðuþtan bâkirdi,
Pek çok iþ deðiþtirse de,
Fýrýncý aslý...


Birlikte büyümüþtük,
Hatýrladým, o benden,
Ýki yaþ küçük...


Ben, bir aþktan uyanýp, baþka aþka dalarken,
Bu belalý çiçeði hiç koklamadý Bekir’im...
Aþk lafýný duyunca,
Bunu zengin, avare insanlarýn,
Hanesine zimmetli bir sözcük sandý,
Tüm ömrü boyunca...
Garibim...

Bir mahalle takýmýmýz vardý,
Maçlar yapardýk gazozuna.
Sanki bizim Bekir gider,
Gelirdi yerine Maradona.
Ben haliyle ’Dobi Hasan’ olurdum,
Kardeþi Adem ise Jean Tigana! ...


Yaþardý belki de,
Epeyce bir süre,
Gurbete gitmese,
Burada kalsaydý...

* * * * * * * *
Sonra duyduk, evlenmiþ,
Bir hayýrsýz kadýn, yakmýþ baþýný...
Tam mutlu olur bizim Bekir dedik,
Haram etmiþ kazandýðý helal aþýný...

Bir akþam, Ýstanbul’da, bir varoþ mahallesinde,
Bir araba çarpmýþ dediler, bizim Bekir’e...
Aðýr yaralýymýþ...
Kör kütükmüþ, sarhoþmuþ,
Ýçtikleri belli ki yetmiyormuþ,
Kahrýndan yine içmeye gidiyormuþ...
Çarpan acep kimmiþ, nereliymiþ?
O saatte ne halttan geliyormuþ...

Hiç bilmedik, anlayamadýk hâlâ,
Bitkisel hayata girmiþ bir süre...
Sonra yummuþ gözlerini zavallý Bekir!
Aslýnda hiç açmadýðý dünyaya...

Gördüm definden önce þöyle bir yüzünü,
O esmer çehreye sanki nur inmiþ...
Dedim, böyle esmer gösteren,
Bizim Bekir’i,
Çektiði ömür boyu hüznü,
Ve dünyadan sirayet eden
Kir imiþ…


Ýsmail Güçtaþ

Sosyal Medyada Paylaşın:

İsmail Güçtaş Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

RÜYANDA CENNETİ GÖRDÜN MÜ ANNE FİLİSTİN’DE ÇOCUKLAR ERKEN YAŞLANIR GİRESUN GÜZELLEMESİ Dünya Yansa, Yanmaz Bir Çöp Samanı, GÖZYAŞINDAN KURŞUNLARA DİZİLDİ ADAM AH İSTANBUL YAĞMUR BEN BÜYÜDÜM ARTIK ANNE HOCALI’YA SELAM SÜMELA’NIN CİLVESİ