YALNIZLIĞIN PERDE ARKASI
Avuçlarýmdan akýyor kum gibi gövdeler
Ýsimleri farklý, isimleri ayný, anýlarý farklý…
Ben sýktýkça süzülüyor parmaklarýmdan aþaðý
Bilmiyor kimse, yalnýzlýðýma yürüyorum.
Kiralýk gülüþlerle insanlarý izliyorum
Gövdem bostancýda bir kayanýn kenarýna uzanmýþ
Kaldýramýyorum, mecalim yok yürümeye
Boynumdan aþaðýya inen bir üþüme hissi
Yüzümden akan yenilgiler
Yüzümde kiralýk gülüþlerin son perdesi
Her akþam olduðu gibi ellerimi tutan yalnýzlýk
Fakat bu akþam farklý
Bu akþama mahsus bir yalancýlýk
Bir sahtelik, sanki gökyüzünde asýlý mehtap sahte
Sanki yürüyen insanlar da, atýlan kahkahalar da
Bu akþama mahsus bir sahtelik
Derin bir kimsesizliðin iskemlesini iþgal eden gövdem kalkmýyor yerinden
Yenilmiþ aþklarýn son diyaloglarý daha söylenmemiþ
Biten aþklarýn ardýndan konuþuyor þimdi dilim, dudaklarým
Serin, üþüten matem türküsüne has kelimelerle
Bedenim gizliyor kendini…
Yalnýzlýðý yorgan yapýp gizleniyorum kayalarýn kenarýna
Gökyüzünde bu akþama mahsus bir sahtelik
Yürüyen insanlarýn yürüyüþünde bile bu akþama mahsus bir yalnýzlýk
Bana el sallayan insanlara yolladýðým kiralýk tebessümler
Hatta el sallayan kollarý taþýyan yüzlerde bile bu akþama mahsus bir yalnýzlýk.
Yunus Emre ÖKSÜZ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Emre Öksüz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.