Eksildikçe

bilemedim
eksildikçe
son bulur sevmeler
kelimelere boðulur insan
sürekliliði telaffuzundan deðil
ömrünün uzun oluþundandýr oysa


sonuma attýðým imzaydýn
defterimi dürerken ben
gönül yarasý deðil
kömür karasý gözlerinde öldüm

garipliðim kendime küs oluþumdan

karabasan gecelere
kestim biletini
geçmiþin sillesi vurdu adýma
kirlettim sende yüreðimi
firar ettim yarýnlarým dan


kýrýldý kolum kanadým
soðudu sen yaným
ufak tefek göz yaþlarým oldu
yinede yaþadým


yüzümün hüzne düþtüðü vakitler de oldu


kara bulutlarýmýn yaðmuruyum þimdi
ýslanýyorum olur olmaz zamanlarda
aklýmýn köþesi daðýnýk
toplasam çýkmýyor
çarpsam bölünmüyor
rasgele hesaplar yapýyor
basit oyunlar oynuyor zihnim bana
çýkmaz sokaðý oluyorum günlerimin

izinsiz yapýlan inþa gibiyim
yýkýma hazýr
tabelasý yok ömrümün
sinsi gülüþlerin esiriyim

paçavraya döndü yüreðim
biçare halim
ben yine viraneyim…
s.ç
Sosyal Medyada Paylaşın: