Her akþam düþlerle aðlardý gözyaþlarým Kaybolan yýllardan sonra düþtüm dalgalara kurak ve yaralý kuþlarý ezberlemiþtim Her kalkýþlarýnda gökyüzüne yüreðimi onlarla sürükledim
Bozuktu akþam sefalarý ve yenilmiþtik ayrýlýða Bir fasýl, bir kenevir tohumu,bir de katran kokusuydu akþamlar Ben çocuktum daha hiç sevmemiþtim Aþýrý bir dozda bir kenti arzuluyordum Kelebek kanatlarýnda özgür bakýþýný en çok O narin gözlerini uzun bir aradan sonra görmeyi Seni yazýyordum seni kimsesizliði bir de ilaç kutularýna Tedavisinde bir kalbin öldüðünü bile bile Ve iþte bitiyor umutlarým yorgun bir istasyonda durunda bir bakýn ben sevmeyi bilen bir çocuktum aslýnda öyle yitirilmiþcesine VE AÞK AFFETMEDÝ ÇOCUKLUÐUMU...
( ÝBRAHÝM YALÇIN )
Sosyal Medyada Paylaşın:
YALÇINİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.