Beynimin boþ odalarýnda kayboluyor anýlar
Boþ çarþaflara sarýlmýþ umudum.
Kýrýk dökük bir ev, kuytularda kalmýþ bir mezar.
Nazým’ýn gösterdiði yoldan gidiyorum.
Titreyen ellerimden yardým isteyip bir mum yakýyorum.
Cahit Sýtký’ nýn kitaplarýný okuyarak büyüdüm
Hayatýn neresindeyim, kimim, bu ben miyim, ne yapýyorum ?
Dün nasýldý, yarýn ne olacak ?
Çengelli bir iðne ile tutturulmuþ güne baðlanmýþ yaþam
Örümcek aðý gibi karmakarýþýk aynalar, ben miyim kýrýk ?
Yoksa, aynadaki yakýn diye baktýðýmýz uzaklar mý ?
Yapay bir ateþ miydi yaþam ve acý.
iki gölgede nasýlda bekliyor ayrýlýk denen oyun insaný.
Yer, gök sýnýrsýz sýnýr ölüm deðmeden geçiyor
Bir karýn gözlerine açýlýyor pencerem.
Kaybolurum diyorum beyazlarýn içinde.
Seher vaktini yakalamak istiyorum.
Göðü g r i bir þ e h r e açýlýyor p e n c e r e m.
K e n d i ð i n d e n yüzüme k a p a n ý y o r.
Nereye baksam þ i i r oluyor.
MG__