Þu bizim mahallenin fosforlu Cevriyesi, Onun bunun lafýný taþýmaktan yorulmuþ Görenler sanki sanýr asayiþ devriyesi, Yollara kaldýrýmlar döþemekten yorulmuþ.
Pek küçükmüþ babasý anasýný terk etmiþ, Felek onun bahtýna kara yazý zerk etmiþ, Kimle yola çýktýysa yarý yolda çark etmiþ, Bir gün açýk, bir gün aç yaþamaktan yorulmuþ.
Ah… Ettikçe feryadý yeri göðü yakýyor, Kömür renkli gözleri þimþek gibi çakýyor, Uçsuz bucaksýz ufka umutsuzca bakýyor, Kanlý, uyuz sýrtlarý kaþýmaktan yorulmuþ.
19.05.2008 Kütahya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüdaverdi ER (Hüdai) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.