on dokuz yirmi treni

Yaðmurlar dökülür yanaklarýndan gökyüzünün
Herþeyde bir geçmiþ tadý vardýr böyle akþamüstlerinde
Herkeste bir çocuk yüzü
Her sesleniþte geçmiþin izi

Üç kelime vardýr böyle akþamüstlerinde yalnýz
Soðuk, sessiz ve samimi

Her yýl tek aydan oluþur
Aylar birer haftadan
Haftalar da tek günden aslýnda
Günler hep perþembedir
Saat hep on dokuz on sekiz
Belki geçer diye
Geçmeyecek bir tren bekleriz

Ýstasyonda yapraklar anlatýr sonsuzluðu hýþýrdayarak
Duymazsýn
Duymak istemezsin

Sanki son kez esmektedir her rüzgâr
Ýçin ürperir
Üþür, üþütür ölüm
Bizden alýrcasýna hýncýný
Karanlýkla sarar etrafýmýzý
Ve rüzgarla iþler ruhumuza
Ölüm gelip çatar bir kasým akþamý
Issýz bir istasyonda
Boþ yük vagonlarý arasýnda

Ýðne atacak yer bulamazsýn bu ýssýz istasyonda
Son tren kalkar kalkar durur kararsýzlýkla
Yolcularýn gözü saatte
Yorgundur emekli memur Hasan amca
Gücü tükenen pazarlamacý yakar bir sigara

Son tren kalkar
Son tren bekler
Son trendir, son yolcularý bekler
Kalkmaz yolcular geldikçe
Arkasý gelmez yolcular, gelirler geldikçe

Son kez çalar düdükler
Ezilir sigaralar ayakaltýnda
Binilir eski trene sevimli bir telaþla
Yol nereye gider bilinmez ama
Yola çýkmadan yaþananlar baþlanýr anlatýlmaya
Bitmeyen hikayeler uzanýr sonsuzluða
Tren kaybolurken karanlýkta
Karanlýk dönüþür soðuk, sessiz ve samimi bir aydýnlýða
Sosyal Medyada Paylaşın: