BİTMEYEN
Bir, merhaba ile baþladý her þey.
Hoþçakal deyince bitmedi fakat.
Saadet somunu bayat mýydý ki,
Oturup yemeye deðmedi takat?
Rüzgar gibi geçip gitti seneler.
Ýlham-ý naz’moldu cümle çileler.
Bahtýna þükretsin yüz bin kereler,
Þirin’den aladýr ettiðin kat kat.
Divane diyorlar böyle seveni.
Kahraman sanirlar çekip gideni.
Bir Aslý’yý düþün, bir de Kerem’i.
Çölleri aþtýran neydi ki maksat?
Gece ilham almýþ zülfün renginden.
Günün þavkýmasý icazetinden.
Bahtýmýn karasý o gözlerinden,
Gönlümün yarasý, tellenen nebat.
Ne kadar yalvarsam, ne dersem deyim,
Elden ne gelir ki ah ben ne’deyim.
Derdimi hangi dað taþa söyleyim?
Duyarsa gark olur cümle kainat.
Bir taþ kaynar durur göðsüm içinde.
Derman yok bu derde Asya’da, Çin’de.
Adeta iblise kýyým biçimde...
Cehennem midir ki bu ateþ ya Rab!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhsin Kerem YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.