AY IŞIĞINDA PARLAYAN HAYAT

Dün gece,
Araladým gönül perdemi,
Baktým yýldýz dolu gökyüzüne,
Yýldýzlar yanýyor,
Gökyüzü aydýnlýktý.
Aydýnlýkta baktým kendi yüzüme,
Yüzüm gülüyor,
Yüreðim aðlýyordu.

Birden baþým döndü,
Gözüm karardý.
Ömür geldi geçti aklýmdan.
Zaman akýp gittikçe,
Ruhuma düþmüþtü, katran karasý,
Ayrýlýk sancýsý.

Silinmiþti hafýzamdaki
Süt beyazý,
Çocukluk hayallerim.
Artýk, görünmüyordu,
Akþamýn kýzýllýðýnda düþlerim.
Soluk benzimde,
Küçülüp donup kalmýþtý.
Kara gözlerim.

Estikçe rüzgâr,
Sallanýyordu,
Gökte
Yanýp sönen yýldýzlar.
Ay ýþýðýnda,
Parlayan hayat,
Geldi geçti
Gözlerimi önünden.
Güneþin akþam kýzýllýðýnda
Yangýn yerine dönmüþ yüreðimi,
Çýðlýk çýðlýða terk ediyordu
Gülkurusu olmuþ umutlarým.
Ayrýlýk sancýsý düþen yüreðimi,
Bir bir terk ediyordu.

Ýçimde,
Anamdan emdiðim
Sütün bile,
Rengi deðiþmiþti,
Birden bire.
Bir borçlu gibi,
Sarýlmýþtý yakama yalnýzlýk.
Yalan dünyanýn
Yýlan diþli ihaneti
Görünmüþtü gözüme.
Artýk görünse de Azrail gözüme,
Výz gelirdi,
Bu hayattan kaçýþta,
Umut, hayal, düþ gözüme.

Artýk olmuþtu dilim tutsak,
Ruhum esir.
Yoktu kendimi savunup
Söyleyecek tek kelime
Dilde sözüm.

Ýçimde sonsuzluk uzayýp gittikçe,
Artýyordu daðlarýn karanlýðý,
Ýçimdeki derin yalnýzlýk,
Derin sessizlik.

Gözlerimden çýkmýþtý fer,
Aklým kaçmýþ,
Gönlüm bana yol gösterip
Ruhum ýþýk vermiyordu.
Uzayýp giden yolda
Yol bitmiyor,
Düþünürken sevgiliyi,
Yar geride yalnýz kalmýþ,
Gözüm dünyayý görmüyordu.
Arþýnlarken öteyi beriyi,
Yorulmak bilmeyen ayaklarým,
Þimdi sevgiliye kavuþmadan
Iþýðý söndürüp
Artýk gitmek istemiyordu.
Deli gönlüm
Ne bu hayattan,
Ne bu dünyadan…

15.12.2011
Cahit KARAÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: