söyle bana mutlu deðil misin?
yine rengin soluk,kokun deðiþik.
hep susuyor hiç konuþmuyorsun benimle.
yorgun bakýyorsun artýk
süzülen ýþýklarýn aydýnlattýðý tül perdeye…
yalnýzca adýn karanlýk senin Siyah Lâle.
hatýrlarým dün gibi seni gördüðüm ilk günü
etrafa baþýboþ uçuþan tüyler gibi daðýlýrken ben
bir topraða sýðýnarak kapanmýþtýn içine…
mutlu olmuþtum dokunurken incecik ellerimle tenine
çýkmýþtýk yola belki bir gün seversin beni diye
hani az kalsýn düþüyorduk ya eve gelirken
birlikte koþarcasýna týrmandýðýmýz merdivenlerde…
ama bekle biraz…
birlikte çýkacaðýz ýlýk havalara bahar gelince
çýkýp o saksýdan salýnýp gönlünce
serpilip özgürlüðünü tadacaksýn,
karanlýk günlerde paylaþamadýðým yalnýzlýklarýný
gündüzün ilk ýþýklarýyla unutursun belki de…