altın vuruş

bir martý çýðlýðý sessizliðin, kulaðýmda
her gece uykumu bölen
deniz kokusu geliyor körfezden
hasretini taþýya taþýya burnuma.






sen,
özlendikçe devleþen adam!
ruhum giderek eriyor
yokluðunun varlýðýyla...






verdiðin sözler geliyor aklýma
’hep’ ile baþlayan...





hiçliðine isyanda yürek
’hep yoksun’ ,’hep’ sevecekken.




’en çok’ larla sürüyor geçidi anýlarýn
þýmarýk,cüretkar,sevecen ve ’ennn’
çoklar...




en çok da bunlar yaralýyor ruhumu.
katmerli bir yoksunluk krizi yaþadýðým
altýn vuruþu yaptýðýn gün,ölmüþüm
cehennemden yazýyorum bu þiiri.



Sosyal Medyada Paylaşın: