Yanýyorum anne, Yokluðunda anladým, yanmak ne demek, Ölüm gibi… Sensiz bir yaþama, “He” demek.
Çok zor anne, Sensizlik çok zor amma, Yine de, Ne kadere isyan ediyorum, Ne de Allah’ a, Ne bileyim anne, Büyümedim ki ben daha, Elbet diyorum; Bir hikmeti vardýr Bilinmez ki Allah’ ýn iþi, Baksana anne, kaç bahardýr, Bitmek bilmedi bir kýþý,
Olsun… Varsýn kýþ olsun anne, Merak etme sen, Üþümüyorum ki ben, Aksine… Yanýyorum. Ve artýk… Ýçin için yananlarý, Hemen tanýyorum.
Yalnýz deðilim bu konuda, Yokluðunda anladým bunu da, Yalnýz kalsam da geceleri, Niceleri var anne, niceleri. Ne hükmü olur ki kýþlarýn, Yangýný yanýnda, Öksüz-yetim bakýþlarýn.
Kimi þiirlere döküyor acýsýný, Kimi þarkýlara, Dinledikçe diyorum ki; Bir ben deðilim bahtý kara.
Hem anne, Derdi veren Allah, Sabrýný da veriyor. Ve insan ancak, Yaþayýnca görüyor. Hani Kuran’ da; “Daðlara bakarsýn da…” Ayeti var. Ýnsan, bakýyor da insanlara, Sanýyor ki; Öylece yaþýyorlar, Oysa her biri içinde, Daðlar gibi dertler taþýyorlar.
Ýþte böyle anne, Yokluðunda gönlüm, Hayata böyle tutunmaya çalýþýyor, Ne garib ki anne, Ýnsan yanmaya da alýþýyor.
HÂLimce… 29.07.2011 – 01:48
Sosyal Medyada Paylaşın:
halimkok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.