Mutluluk...
Gözlerinin taa içine býraktým mutluluðu.
Baktýkça "iyiki yaþýyorum" dedirten,
Kayboldukça, daha çok gelmemi saðladý sana.
Evim gibiydi onlar
O kadar huzur dolu, o kadar ’benim’.
Avuçlarýna býraktým sonra.
Dokundukça içimdeydi.
Sigaramýn dumaný kadar yakýndý bana
Mutluluk dedim,
Ýki satýr yazý yazmak kadar mutluluk.
Tenindeydi.
En çoðunuda gülüþüne sýðdýrdým.
Her bakýþýmda "umut" oldu bana
Hayata sýmsýký baðlandýðým iplerin hemen ardýndaydýn
Sen güldükçe ýsýndým,
Sen güldükçe herkes sana özeniyordu.
Sýmsýký kavramak gerek onu hayatta
Karanlýðýn içindeki küçücük umuttu bazen mutluluk.
Her defasýnda sevdim onu,
Hergün daha çok.
Bazen uyandýðým sýrf, sadece mutluluk olsun diye gülümsemek gibi.
Hep yanýmýzdaydý mutluluk,
Sadece elimizi uzatamayacak kadar bencildik biz...
Çok istemek yeterdi onu.
Öyle ya, çok istedim bende.
Mutluluðu birer birer süsledim seninle
Biraz sana kattým, biraz bana.
Mutlu yanýn ne diye soruyorlar bana þimdilerde,
Tepeden týrnaða seni anlatýyorum
"Mutluluk" diyorum sadece.
Mutluluk bile,
Onunla MUTLU....
Sabiha Çýtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.