ÖLÜMÜNE SEVDA

Doruðunda bir kar çiçeði
Sevgiyle donmuþ topraðýndan
Uzatýr burnunu gün ýþýðýna...
Buruk sevdadýr gönlünde...
Çan çiçekli, gelin duvaklý,
Yüreðinde katmer, katmer sevda saklý...

Düþlerinde tipi, boran, kar,
Üzerinde soðuk beyaz yorgan var.
Altýnda sýmsýcak bir hayal kurar...

Yamaçlarýnda koþar yýlký atlarý,
Artar meraký yiter umutlarý,
Güneþe doðru çýrpýnýr kalbi.
Sanýrsýn yalnýz, sanýrsýn suçlu.
Ancak,
Karý delecek kadar güçlü...

Duygulu narin teni,
Kar sarar, sevda sarar bedenini...
Dinler mi coþan gönül?
Maðrur bir edayla,
Üstünü örten kardan kaldýrýr baþýný,
Bakar gökyüzüne hasretle...
Hüzünle gülümser güneþi görünce.
Mutluluðun zirvesinde,
Masum ýþýnlar deðerken tenine,
Bahar yýkar yüzünü.
Son nefesini verir güneþ uðruna...

Güzelliði kadar kýsadýr ömrü,
Hazin bir öyküyle küllenir arzularý,
Savrulur bedeni,
Biter umut, düþer karlara...

Ölümüne bir sevdanýn,
Cesur aþýðý…
Sevginin bedelini canýyla öder.
Kardelen der ki;
’ Aþk yürek ve cesaret ister ’


Sosyal Medyada Paylaşın: