Hadi Beni Uyandır

Öyle bir hale düþtüm ki, ben ben deðilim inan.
Yolculuk baþladý sen yoksun yine, sesin yok.
Tren yavaþtan þehirleri ayýrmaya baþladý bile.
Her ray sesinde biraz daha gitmek istemiyorum iþte.
Onlarsa yine anlamýyorlar beni
Oysa içime bir baksa ya
Birden aldýðým nefesim keskince dýþarý çýkarken,
süssüz kelimelerim içimde haykýrýþlarýn aðýtýyla kaybolur
ve sesim derin bir yutkunma sonunda alçak bir týnýyla çýkar.

Kelimelerimi seçmem ama, azlar ve içimdekilerin zýddýna nazaran öz.
Desem ki sadece, "gel, ben seni hep beklerim, ama gel".
Kalemime bak, nasýl da basit yazýyor
ona özeniyorum.
Boðazým düðümlü, kalbimse çözümünü bekleyen vedakar.
Büyüyor sýzý yol uzadýkça.
"Gel" dese hiç düþünmeden gitmez miyim?
Bir delilikte bugün yapmaz mýyým sanki?
Ne çýkar
Zaten sana gelip kendimden gitmeyecek miyim?
Olmazlarý zýrvalamayacak mýyým?
Bir gidiþ elbette olacaktý ya, neyse..

Trenler ahh trenler...
Geç mi kalmalýydým hep size?
Koþmalý mýydým ardýnýzdan nefes nefese?
Durmaný beklemeden tüm benliðimle yýðýlýp kalmalý mýydým istasyona?
Öyle ya ne ihtiyacýn var bana
Yolcun çok, giden gelen çok
Hancýlýktan býkmaz usanmazsýn neylersin beni

Bu defa son nefesimle yakalamýþken treni
Sen hancý, ben senden habersiz yolcu halimizle
izledim inene kadar bulutlarý, aðaçlarý, çocuklarý, soðuðu, sýcaðý, hayatý izledim.
Ayrýlýklara sahneydi yine istasyonlar.
Üzerdi beni sevenlerin vedasý.
Ben genelde bakmaz gözlerimi kaçýrýrdým sahneye ortak olmamak için.
Elbette kaçýlmaz ayrýlýktan, biliyorum.
Düþündüm de, onlar gibi bir veda yaþamadým uzun zamandýr
ama aslýnda hiçte yabancý deðildim
Nasýlsa hep benimleydi ayrýlýk..
Her gün yeniden baþlýyor gözlerimi açmamla.
Sevdiðim bile diyemediðim üçüncü tekil þahýs hep baþka sevdalara bilet almýþtý.
Penceremden bir el sallanmamasý bundandýr.
Ne yapmalýydým ki?
Yoksa en azýndan tanýmadýklarýma mý el sallamalýydým?
Saçma!

Kadýnlýk mirasýma dolan bu karelerin
düþünce deryasýndaki her kulacý unutulmuyor elbet.
Peki ya affedilir miydi?
Suç kimdeydi?
Hep bir giz içindeydi
çünkü suç haindi.
Kimse suçu sevmez ama hep yanýnda taþýrdý.
O ise bu iþi çok iyi bilirdi.
Hem taþýyýp hem de güzelce saklardý deðerli bir hatýra misali.
Ceplerine saklasa bile elleri beni bulduðu vakit kaydettirirdi kendini.
Benim saklama huyum böyle deðildi.
Ýçimi hiç bilmediði için saklýmý da bilmezdi.

Severim hala trenleri, istasyon aðaçlarýný, çeþmeleri, çeþme baþýna koþan su delisi çocuklarý,
tren içinde gezen, ara ara kulaklarýmý týrmalayan satýcýlarý bile.
Koltuðuma oturmuþ penceremden bana ayrýlan yine yine ayrýlýk tablolarýný da severim.
Sevmeler deðil midir bizi yaþatan?
Ayrýlýklar sevgileri kat kat yüceltirler, bilirdim.

Öðleye varýnca güneþ, iyiden iyiye girdiði vakit camlardan, perdelerlerdi tamamen gün ýþýltýsýný.
Akþamlarý ise evlerde, iþyerlerinde yanan ýþýklar gözlere dolardý
ve bir hayal tüttürürdüm gizliden bazý bazý.
Deniz hýrçýndý yine ama kendince haklýydý.
Hele birde güneþ gün kýzýllýklarýný paylaþtý mý, ona en kalýplý sevgilerimden uzatýrdým camlardan.

Özün özü, sevgiyse sahiden bizi yaþatan
neden aðlardý içim hiç durmadan?
Savrulan aklýmýn dengesini elinde korkusuzca kýrbaçlar gibiydi.
Gün gün daha fazla yara,
gün gün daha fazla bitkinlik büyüyordu bedenimde.
Bedenim güçsüz.
Peki sen söyle, bir gün kýrbacýný elinden düþürür de sonumu getireceðin vakit hangi vakittir?
Ben beklerim.
Az beklemedim öyle ya.
Vakit hep güz iken dünden sýyrýlýp ebediyete girmek vaktidir.
Duymuyorum ben sen söyle.
Yoruldum, uyuyorum zati halime dalýp.
Biliyorum bütün bu olanlar bir rüya, gözlerim yarý açýk rüya görüyorum.
Dokunacaksýn ve bitecek bunlar.
Söz etmeyeceðim bile rüyalardan.
Neler olacak bilmiyorum ama biz ayrý kalmayacaðýz.
Sen benim kalacaksýn, ben de senin biliyorum.
Ýþte þimdi sen,

HAYDÝ BENÝ UYANDIR..




Cemile SÖNMEZ
Sosyal Medyada Paylaşın: