kuþkularýydý camlara vuran sakin caddelere bakan boþ camlarýn gömleðim montum alabildiðine kömür kokulu bir aralýk akþamý daha da yalnýzlaþtým her þey anidendi nasýlsa bir ýþýklar deðil...
meraklarým köreldi mevsimlere bunu kendim bile anlamadým bir sen anladýn yakamdan düþmeyen boþluðu düþünme tutkumu ýslak sokak kokusuyla öpüþüyorum ölüme ihanetimde...
seni düþünürken sayýklamayý unuturum adýný dýþarda yaðmurun uslanmýþ tortusu yýkarken kabuslarýmý tertemiz bir hüzünle baþlar gün sen yoksun adýn yok ben de yokum yalnýzlýðým var...
hadi can simidim ol buðulu gölgelerde kaybolmadan kalbimin dümeni kýrýk takasý kapý önü temmuz sýkýþtýrmalarýma can yeleðim ol boðulmasýn her bulutu ilk sanma çocukluðum çocuk geldim çocuk gidiyorum çoðalan anýlarýmla büyürken acýlarým...
kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.