Meşgul Yalnızlık

Kimsin sen, nesin?
Yapýþtýn yakama, bir býrakmadýn gittin
Kurtulayým senden dedim, olmadý
bir kitap açtým
Baktým her sayfada yine Sen.
Elleri cebinde bir yandan gülerek, çapkýnlýða çýkmýþ küçükler gibiydin.
Bazen de annesinden þeker isteyen muzur çocuklar gibi.
Bir de utanmadan "resimli kitaplar daha güzeldir" deyip þaþkýnlýðýna devam ettin.
Bir hýþýmla kapattým kitabý.

Uyuyayým dedim, göz kapaklarýmý bile Sen kapattýn
sonra gördüðüm o karanlýkta Sen vardýn
Yalnýzdýn.

Çantamý alýp çýktým sokaða
Seni de evde býrakýrým dedim hem.
Yollarýn uzunluðunca yürüdüm
bu kalabalýklar ortasýnda.
Bu defa ben getirdim aklýmýn en merkezine Sen’i
Ne kalabalýktýk biz seninle!
Hatýrlasana.
Ama en çok da Sen.
Bana gelince yalnýzlýðýný anlasan da, gittiðinde hep kalabalýktýn.
Elzem olan da buydu ya.
Peki ya þimdi kalabalýklýðýný dindirecek bir ’Ben’ kaldý mý sende?
Yoksa hala meþgul müdür yalnýzlýðýn benden gitsen de?

CEMÝLE SÖNMEZ
Sosyal Medyada Paylaşın: