KOCA SEYİD!..

Tarih yalan söylemez, yakýþmaz yalan bize;
Bir topun mermisiyle, düþman getirdim dize…
Annem Emine haným, Abdurrahman babamdý;
Atama layýk olmak, iþte bütün çabamdý…

Binsekizyüz sonunda, Çamlýk köyünde doðdum;
Göðsümdeki imanla, nice karanlýk boðdum…
Yoktu okumam-yazmam, Kur’ân’ý biliyordum;
Çaðlasa göz pýnarým, onunla siliyordum…

Derken, koptu fýrtýna, adý Balkan Harbi’ydi;
Nice fidan can verdi, gördüm, alkan harbiydi…
Ben köylü çocuðuydum, hem gürbüzdüm, hem civan;
Nâmýma ‘Koca’ dendi, ‘Koca Seyit Pehlivan’…

Köyüme dönme vakti gelirken yavaþ yavaþ;
Üç koca yýl geçmiþti, bittiðinde bu savaþ…
Yine mahþer gürledi, ‘nihayet sustu’ derken;
‘Bayramým var’ demeye, vakit daha çok erken…

Yüzotuz gün sürer mi, yüzotuz kara gece;
“Ya Ýstiklâl Ya Ölüm! ” dillerde hece hece…
Sahibini bilmeden, geldikleri bu diyar;
Daðý baþka dumanlý, göðü baþka bahtiyar…

Zulme yeminli kâfir, duruyor karþýmýzda;
Susacak mý ezanlar, bin yýllýk arþýmýzda?
Akýn akýn düþmanlar, kapýmýza dayandý;
Sabah vakti ezânla, Seddülbahir uyandý…

Kara taþlar sarýyor, analar kucaðýnda;
‘Tekbîr! Tekbîr! ’ sesleri, Peygamber ocaðýnda…
Bu tükenmez çileyi, sabýrlarla ördüm ben;
O gece rüyamdaydý, Ehl-i Beyt’i gördüm ben…

Ýnzivâya çekildim, gözyaþý döküyordum;
Keferenin kalbini, tekbîrle söküyordum…
Yârenlerim aç-susuz, yârenlerim yorgundu;
Koca Boðaz diz çökmüþ, heybetiyle durgundu…

Nerde böyle bir tufan, nerde böyle bir savaþ! ..
Mehmetçik þehadeti, bekliyor yavaþ yavaþ…
Her yaþtan yiðit vardý, yirmisinde, kýrkýnda;
Bir topun çelik zýrhý, kahýr çeken sýrtýnda…

Kulaðýmda bir âyet, Rahmân’ýn bestesiyle;
Hemþehrisi Sabri’nin, o dâvûdî sesiyle…
Morto Koyu uyandý, þafak vakti ezânla;
Duyduk, namaza durduk, oðul, uþak, kýzanla! ..

Hayale dalar iken, kimi görsem çaðýrdým;
Dev bir gülle göründü, “Siper! ” diye baðýrdým…
‘Okyanus’ denen gemi, birden ölüm kusmuþtu;
Tüm batarya kaybolmuþ, tüm kuzular susmuþtu…

Her yere daðýlmýþtý, kafa-gövde-el-ayak;
Kalkmaya çalýþtýkça, ‘olmaz’ dedi sol ayak…
“Rabbim! Yardým et! ” diye, birkaç adým sürüdüm;
Bir harbi demiriyle, usul usul yürüdüm…

Bataryada kalmadý, bir tek damla gözyaþý;
Gözüm birden iliþti, þükür, Hilmi Yüzbaþý! ..
Mecidiye þehitlik onurunu almýþtý;
Sonra birden gördüm ki, Niðdeli sað kalmýþtý…

O gemi aðýr aðýr, boðazý bölüyordu;
Denizler kan aðlýyor, donanma gülüyordu…
Bir kez daha göz dikip, bataryayý seçseydi;
Yâ Rab, neler olmazdý, þu boðazý geçseydi! ..

Bir bendim, bir Niðdeli, mermi bizden büyüktü;
“Haydi Allah, bismillah! ” bu ne kutsal bir yüktü! ..
“Rabbim, bana güç ver de, düþmanýmý güldürme;
Bir olan vatanýmý, parça parça böldürme”! ..

“Beni mahçup eyleme bayraðýmdaki aya;
Sensiz, bu koca mermi, nasýl kalkar ayaða”! ..
Bir yanýmda evliyâ, bir yanýmda Yunus`tu;
`Okyanus` denen zýrhlý, bir damla okyanustu…

Þehitlerin duasý bana güç katýyordu;
Þükür sana Yâ Rabbi! Okyanus batýyordu…
Bu boðazda boðuldu, düþmanýn ihtirasý;
Bizlerden hediyedir, Çanakkale mirasý…

Havran’da garip kalmýþ, silinmiþ mezar taþý;
Üstünde tarih yazar, iþte, Seyit Onbaþý…
Kalk konuþ Koca Seyit, ama sitem zikretme;
Bizler seni terk ettik, sen bizleri terk etme…

Ali ALTINLI

Çanakkale Savaþýnda tek baþýna bir tarih yazan ve tarih sayfalarýnda unutulmamasý gereken yiðit bir kahraman “SEYÝD ONBAÞI”nýn aziz hatýrasý için kaleme aldýðým þiirimdir.Sað kolumda gururla taþýdýðým büyük kahraman..Ruhun ÞÂD olsun…

Sosyal Medyada Paylaşın: