Tarihler hep boþ’u gösteriyor bu kentte.. Hep yitmiþlliði, yiritilmiþliði... Kadýnlar hep üþüyor evsizlikten, tanrýlar onlarýn saçlarýný okþayarak avutuyor.
Oysa ben hissetmiyorum.. En çok duymuyorum... Çünkü babam aðlýyor, Annem kanýyor... Ben, yine duymuyorum. Kentin sesi öyle sessiz ki...
Kývýlcýmlar var evlerin bacalarýndan çýkan, Yansýn istiyorum hepsi.. Yanmýyor... Bacasý tüten evler mutlu evler deðilmiydi? Hep öyle bildim ben çocuðumda.. Bir evin bacasý tütüyorsa "mutlu ev"....
Ahh benim çocuk yanýlgýlarým... Ahh benim saçma yaným... Yarýmlýðýmýn sebebi, Çocukluðum... Pembeliðim... Hiçliðim... //Burçak Durak
Sosyal Medyada Paylaşın:
Burçak Durak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.