Çocukluk

Belki de en iyisi çocukluk.
Ýnsanýn kaderi deðiþti deðiþeli aþkla.
Geri de kalan ufak eller,
kýsýk notalarda atan saf kalpler,
ve kulaðýnda hep neþeli müziklerle
belki de en iyisiydi çocukluk..

Tanýþýnca insanoðlu þeytanla
büyüdü çocukluk,
yükseldi..
içerilerde kalýrken çocukluðumuz,
içimizdeki çocuklara asmazken kulak,
uzaklaþtýkça uzaklaþtý çocuk kalmak.
Hayaller derinleþtikçe,
þekil alýp, soyutlaþýnca acýlar,
geride minik eller
ve uzaktan neþeli seslerle
uzaklaþtýkça uzaklaþtý..

Büyüyemedik daha fazla
ve küçülemedik de.
Mutlu olmayý bile beceremedik doðru dürüst.
En iyisiydi iþte çocukluk.
Tüm olumsuzluklara protesto olup,
savaþlara ve ayrýlýklara
o masum bakýþlardý küçük gözlü pencerelerinden.

Çok özledim çocukluðu, her þeyden ziyade.
Havadan süzülen kar tanelerini görmek için,
sokak lambasýnýn ýþýðýna bakardýk pencereden.
Ve geceleri yukarý bakýp ay dede derdik mehtaba,
dedemiz sayýp.
Fakat zamanla içimizde kaldý çocuk.
Ýçine kapandý kapandýkça kapýlar.
Uzaklaþtý çocukluk
geride minik eller
ve uzaktan neþeli sesler
uzaklaþtýkça uzaklaþtý..

Aðladý içimizde göremediðimiz çocuk,
gülmelerini býrakýp da geride.
Belki yanýlýyorum..
Ama,
en iyisiydi be çocukluk..

// Anýl Müçeoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: