Anımsamalar - 86

Dünya kadar büyük bir günüydü çocukluðumun,
Mektebe ilk gittiðim o altýn sabah.
Omuzumda kalmýþtý el sýcaklýðýyla
Anamýn okþarken söylediði bir "Bismillâh"

Muhayyeleme sýðmayan beyaz bir bina
Ve kocaman bir bahçe ki oyundan büyük.
Harfler kadar yabancý ve çirkin çocuklar
Renk renk elbise, renk renk göðüslük.

Ýlk ders bir bayramýn son günü gibi soðuktu
Gördük karatahtada, "Hesap" denen karaltýyý,
Ezberletti kendi numarasýný hoca, herkese;
Ben de öðrendim iki haneli seksen altý’yý.

Ve paydos gelmedi bir türlü odamýza
Duvardaki levhalarý ezberledim, masal gibi.
Deminki çirkin çocuklarýn oldu yavaþca hepsi güzel
Ve o sevgiyle sevdim onlarý ki sýzlatýr daima kalbi.

Oyunlar ve neþ’elerle geçti o gün
Ve tatlý rüyalar gibi bitti mektep.
Bilgimi düþürmeden eve götürmek için
Ýçimden seksen altý, seksen altý diyordum hep.

Eve gelince kestim defterimden bir güle benzeyen iki rakamý
Dolabýma yapýþtýrdým yan yana, bir zafer saadetiyle
Ablalarýmýn göreceði saati bayram gibi bekledim
TatlIydI bu bekleyiþ mavi bir arifeden bile.

Fakat þaþýrmýþtým iki rakamýn yerini
Dolap kadar, ev kadar guldü halime ablalarým.
Anlar gibi durdumsa da, anlamadým yer deðiþse ne olur?
Ki hâlâ para saydýkca o hayreti duyarým.

Ki hâlâ yaþarým bir ayrýlýkta o hayreti
Dalarým 86, 68 diye bazen.
Yer deðiþtirince baþka þey olmak ne tuhaf
Ne tuhaf ölümü duymak seksen altýdan!
Sosyal Medyada Paylaşın: