uykusuz kalktým uykumdan yine,
tahammül edilmez bir baþ aðrýsý istanbul,
kimsenin günaydýn demesini bile istemiyorum.
ne sabahýmýn,nede þeriflerimin hayýr olmasý mutlu eder beni
evin tüm musluklarýný kýrýp,yüzüme bakýlmasýn istiyorum
ama ev emanet,korkuyorum.
ve affedilmeye zorlandýkca ben,kendimi istemiyorum.
evden cýkarken,astýðýmýz port mantodan da almayýn bu sabah beni,
düzügünse dýþ halim,daðýnýk asýn askýya.
hatta elinizden geliyorsa,kurban edin beni bir eskiciye,
mümkünse yazýp beðenmediðiniz þiirler gibi,yýrtýn her yerimi,
ama yüzümü aynaya cevirip býrakmayý unutmayýn.
kapýyýda,dün gecem gibi kilitleyin.
ve evden çýkanken siz ardýmdan,bense kendi yüzüme tüküreyim.
son sözü söylemediyseniz siz,
öldürmediyseniz mazinizde henüz beni,
ve hatýralarýnýzý ciltleyip bir rafta unutmadýysanýz,
ki unutmamýþsýnýzdýr.
inançsýz ve kimsesiz olmadýðýný söyleyin anýlarýmýzýn,
sonkez seni seviyorum deyin istanbula,
çünkü hayat,istanbul anýlarý olmadan da yeterince çekilmez.
ünal
24.11.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.