kuytuluklar çürüdü sönmüþ volkanlar gibi gözlerim çok görüyorum yalnýzlýðýma geceyi bile...
baþýmý vurduðum taþ bilmez kendini uyku karanlýða küstah suyu içtiðimi sanýrdým alevden bir uzaklaþmayý alýrmýþým meðer içime hep seni unutmak adýna ne varsa...
öyle kýzgýným ki þaþkýnlýðýna bana görünen yanýnýn görmeliydin yüreðime oturan kaný yeryüzüne yayýlan daðlar kadar hasret ölçüsü oldun özlemlerime...
akþamýn sarýya muhtaçlýðýndan öðrendim aðlamayý kirli bir kekrelikte her yaný liseli bir aný duvarý henüz sisler çöreklenmemiþti seni bulma umudumun sokaðýna ama sokaðým bomboþtu ve bu sefer ben korkaktým seni unuttum...
kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.