Çürüyen Otlar

I

Bilinmez hangi þehirde
Yaþarsýn aþktan habersiz,
Küçük çakýl taþým, nasýl bulayým!
Kaybolmuþsun bir kocaman nehirde.

Bu kimin çocuðu, der, seni görenler.
Benim çocuðum, diye, sesim gelir uzaktan.
Bunca kötülüðü baðýþlatýr bakýþýn
Yanaklarýn kýzarýr aðlamaktan.

Bir gün sokakta rastlasam, ellerini
Alsam avuçlarýma okþasam.
Sýcaklýðýný tanýr da mýsralarýmdan
Kýz kardeþimsin sanýrlar belki.

Sen orada, ben burada
Birbirimizden habersiz
Ayrý yaylalarda yeþeren otlar gibi
Bekleye bekleye çürüyeceðiz.

II

Senin oturduðun þehirde
Gökyüzü mavidir benimkinden,
Çiçekler daha taze
Kuþlar bile güzeldir birbirinden.

Þarkýlar daha neþeli, daha mahzun
Akþamlar daha garipsi,
Umut alabildiðine geniþ,
Umutsuzluksa denizler gibi;

Trenler bile daha sevinçli
Daha kederli gelir gider.
Gençler bütün haþarý
Yaþlýlar büsbütün kederlidirler.

Kadýnlarýn sütü daha gür, daha ak
Çocuklarýn iþtahý, yerinde,
Gemiciler bile daha sarhoþtur
Doðup büyüdüðün þehirde.

Garibim! Nazlým! Öksüzüm
Hayal rüzgarlarýyla emzir beni de
Uzak ya, kokunu duyuyorum
Gül gibi açýldýðýn þehirde.
Sosyal Medyada Paylaşın: