kimse ellerimdeki acýdan kuþkulanmýyor
ve herkesin elleri gözlerimde
güneþi gördükçe büyüyor karanlýðým
arsýz bir çocuk çýðlýk çýðlýða
yarýyor ýrmaðýmý ortadan
ateþe at beni baba
toprak olayým yeniden
ellerim don vurmuþ bir aðacýn meyvesi
hak bana
bir avuç kül gibi hak
sergide bir tual gibi bakýyorlar bana baba
kimse boyamdaki tineri
kaðýdýmdaki yangýný koklamýyor
çalý fýrçalarla dokunuyorlar aklýma
aç çocuklar, çýplak kadýnlar çiziyorlar ruhuma
yalnýzlýklarý öðret bana, bütün bildiðini
baykuþu, balinayý ve aðustos böceðini
ateþe at beni baba
adem olayým yeniden
yak beni
bir avuç kil gibi yak
unutmuþum diyerek baþlýyorum yaþamaya
nasýlsa herkes özgürlükten yana
sen ne kadar tesadüfsen
ben de o kadar yalaným aslýnda
ama benden sonrasý
ýslak yastýkta mutedil bir dua
benim ilk insaným sensin
senin son insanýn ben
yarýn gittikçe derinleþen boþluk hissi…
durmadan kanayan koca bir kalemden
þimdi kime aðlasam gölge
kimi yaþasam mezarým
ateþe at beni baba
sen olayým yeniden
bak bana
bir avuç kakül gibi bak
kimse ellerimdeki acýdan kuþkulanmýyor
gölgesine tutsak bir üþümeyle baþbaþayým
kýrýlýyor kirpiklerim derimden
herkes gözlerimi kelime kelime emiyor
dök yapraklarýný artýk baba kýþ üstüme üstüme geliyor
ahmeT uysaL