Zelzele

Birkaç yýldýr selam sabah vermezken,
Bir anda Afþar’a çöktü zelzele.
Bir gece yarýsý sessiz, aniden,
Milleti kapýya döktü zelzele.

Haberini saldý iki bin beþte,
Tat koymadý ne ekmekte ne aþta,
Kurban bayramýnda soðuk bir kýþta,
Kapýmýzdan þöyle baktý zelzele.

Çoluk çocuk kapýlara dikildik,
Hasta olduk, sendeleyip yýkýldýk,
Bakan geldi iki büklüm büküldük,
Alnýmýza kurþun sýktý zelzele.

Dedik baþkentliyiz devlet yoldadýr,
Çok bekledik lakin yardým zordadýr,
Dediler ki hele biraz þurda dur,
Umuduma tuzlar ekti zelzele.

Çadýr geldi akrabaya hýsýma,
Kan damladý ekmeðime tasýma,
Bu gidiþle taþ yaðacak baþýma,
Gerçeði gözüme soktu Zelzele.

Ne camimiz kaldý nede evimiz,
Baykuþ öttü çöle döndü köyümüz,
Ýki büklüm amcamýzla dayýmýz,
Gözümüze miller çekti zelzele.

Karakýþ bir yandan baðrýmý deler,
Alacaklý her gün uykumu böler,
Gariban devletten el aman diler,
Azý diþlerimi söktü zelzele.

Güveni yok insanlarýn Baþkana,
Bu nasýl bir iþtir Allah aþkýna?
Yardým yok mu fukaraya düþküne?
Canýmý diþime taktý zelzele.

Haberlerde baþköþeye oturduk,
Yakacak kalmadý yaktýk bitirdik,
Gahý kýzýp gahý zaman köpürdük,
Baðrýmýza deðen oktu zelzele.

Sükût-u hayale uðrasakta biz,
Oturup Hüdai aðlasakta biz,
Sular gibi akýp çaðlasakta biz,
Sanki bize biraz haktý zelzele.

Ocak 2008

Sosyal Medyada Paylaşın: