Güneş Sensin Şiir Yüreklim

bakýnca yüzüne,
cezayir menekþeleri gibi açýverirdi umutlar penceremde,
bir sabah serinliðinde, getirirdi kokunu rüzgarlar
yarým kalmýþ þiirin mýsralarý gibi akardý gözlerimden,
binlercesini görürdüm rengarenk hayallerin,
þiir yüreklim...

þiire benzer bir tat vardý sende,
hani sarsýlsa bu dünya yerinden,
bölünse ortadan ikiye,
köprü kurardý mýsralarýn yüreðimden yüreðine,
ve nice sevgi yolcusu geçerdi üstünden ,
kýrýlmýþ...
parçalanmýþ...
un ufak olmuþ yürekler geçerdi üzerinden,
güneþe taþýrdýn gocunmadan ,
güneþ sendin, þiir yüreklim...
güneþ sen...

kucaðýna alýp isyaný ninniler söylerdin,
haykýrýþlara...
feryatlara...
ve nice kükreyen daðlarý dize getirdin,
güneþ sendin ,þiir yüreklim
baþ kaldýrýrdýn daðlara, bir ay karanlýðýnda.

öksüzdü çocuklar ülkende,
anne þefkatiyle okþadýn ,
yatýrmasýnlar diye gözlerini ýrmaða,
sen, yatýrdýn koynuna...
korudun...
geleceðin ak güverciniydi onlar,
büyüttün...
güneþ sendin çünkü þiir yüreklim,
güneþ sen...
doðacaksýn yeni yeni sabahlara,
haksýzlýðýn tam ortasýndan,
sevgiye...
barýþa ve dostluða...
doðacaksýn, þiir yüreklim
güneþ sensin,
güneþ sen...

16.08.2002 / 23:09 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: