yeterdim kendime
dünyam geniþ
sýnýrý yasaðý yoktu hayallerimin
istediðimde akþama
istediðimde sabah erkene dahildim
dýþarýsý soluðumdan sorulurdu adeta
çeþit çeþit oyunlarým vardý
benden üstün hýrsýz
beni koþuda geçen çocuk bulunmazdý
baþý aðrýrdý annemin
yaramazlýðýmdan
herkese göre bir tanýmdým
kimileri ’’þýmarýk’’
kimileri ’’geleceðin adamý’’
kimileri varlýðýmý ’’sorumsuz’’
belama karýþmayan ’’sorumsuz’’ görürdü
yeterdim kendime
küçük adýmlarým renkliydi
ve doðayla iç içe
ve kuzularla diz dize
gününü gün eden
geceden yýldýzlar çalan çeto’ydum
çocukken