KÖR GELENEK
KÖR GELENEK
Ay gecenin koynuna pervasýzca gömerken baþýný
karabasan gibi çöküyordu karanlýk
gurbetin balkonuna.
Tek siyaha teslim olan zaman
kaç düþün canýna kýyýyordu kim bilir
kara deliðinde.
Yana yakýlaydým
Rüzgârýn aðzýnda kesilen aðaçlarýn saçlarý
çýðlýklarýyla boðuyordu sessiz hýçkýrýklarýmý.
Gözün
göze deðmediði yerde
yürek yordamýyla arýyordum yokluðunu.
Biliyordum sen de
her erkek gibi yalancý baharlara tutkundun
Mor hüzünlerde okþardýn saçlarýmý.
Gerisi
bütün hayat
küflü alýþkýnýn iþgalindeydi.
Kýyýsýndan köþesinden ne düþerse bahtýma…
Çünkü sen, Tanrý’nýn aziz kulu, ‘erkek’ doðmuþtun dünyaya.
Bense, her seferinde Tanrý’ma, sitemle açýyordum suskunluk orucumu.
“Kadýn ruhunu anlamýyorum “ dediðin gün baþlamýþtý isyaným.
Önyargýnýn pençesine kaptýrmamak için vicdanýmý
durduðum yerden baktýðým manzaraya
senin baktýðýn yerden de bakmýþlýðým vardý.
Bencilliði dolayýp yüzüne
gidiþindi gördüðüm.
Büyüdükçe isyaným
büyüdü eþit insan olma kavgam.
Arkamda aðlamaklý býraktýðým günceme
ilk o gün yazmýþtým vazgeçtiðimi bedenimden.
Þimdi
yap-boz’un eksik olan parçasý gibi eksiðim.
Sensiz ve sevgisizim bir de
Mutluluk neydi unuttum üstelik.
Gülüþümü
ilk yitirdiðim yeri çýrparak baþladým aramaya.
Eþkâlini;
kývrýmlarý kuþ kanadýna takýlýydý diye verdim.
Yangýnlar tutuþturan ruhumu
kaçamadýðým kör geleneðin çýkmazýna hapsettiðini gördüm.
Ýsli yüzüne çýðýr açmýþtý yaþlar.
Kocaman bir süpürge alsam elime
süpürebilir miydim anýlarýn tozunu?
Dönülmez yýllarýma
için için aðlýyordu her köþem.
Yaz evimin yalnýzlýðý çýkageliyordu durmadan;
içime kilitli kalýyordum günlerce.
Bensiz gittiðin her yerin
zindan olduðunu bildiðin halde
dik tuttuðun baþýný
hangi taþa yasladýn?
Bense
durulmayan yalnýzlýðýmý avutmak için indiðim sahilde
dalgalarýn diline sürülmüþ ayak izlerini
kazýmak istedim kaç kere.
Öyle sensizdim sevgili…
Gezdiðimiz yolun sonundan esen rüzgâr
kokunu ekmiþ olmalý ki tarlalara
bütün çiçekler seni tütüyordu burnuma.
Sen yoktun
Kuþlar yoktu
Kedim ölmüþtü seneler önce.
Þehrin ýssýz sokaklarýnda dönüþüne adaklýydý bütün ýþýklar.
Ey yar!
Burnunu düþürdüðün yerden alýncaya kadar
yokluðun çok þey öðretti.
Ufkumun geniþliði
boyunu aþtý.
Sýyrýldým bütün korkularýmdan.
Ýçimde acýyla beslediðim kadýný
çekip çýkardým gün yüzüne.
Güçlendikçe ruhum ve insanlýðým
bir baþýma çok sayýda kadýndým.
Barýþtým bedenimle.
Þimdi içli dýþlýyýz.
Yaþanasý bir hayat için yýldýz taktým gülüþüne.
“Tuzlayayým da kokmasýn” demek geçiyor içimden
budumdan köfte yapan erkek egemenliðine…
Meliha KAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.