OKUL YOKTU

OKUL YOKTU

Benim çalýþtýðým köyde okul yoktu.
Okulsuz köyde öðretmendim ben.
Çalýþkan öðrencilerim çoktu,
Onlara,acýlarý bal etmeyi öðrettim ben.
Camlarý olmayan bir ahýldý okulum,
Deliklerine naylon taktýðým cam yerine.
Bilgiye susamýþ çocuklarým vardý,
Loþ ýþýklar altýnda çalýþan.
Ayaklarýnda çorabý olmayan.
Saçlarý daðýnýk.
Ama gözleri ýþýl,ýþýl parlayan.
Çanta nedir bilmezdi onlar.
Defter onlar için cevherdi.
Ýki sanitmetre kalýncaya kadar atmazdý kalemini.
Sevgiyle bakardý gözleri,
Öyle güzel,öyle güzeldi ki özleri.
Kar altýnda kalýrdý bazen okulum,
Bir patika açýlýrdý kapýya.
Þiddetli kýþlar aylarca sürerdi.
Sevdim ben köyümü,
Köyümün tüm insanlarýný.
Dað baþýnda, terkedilmiþ köyümü.
Yol yok,su yok,ýþýk yok.
Yakacaðýmýz tezekti.
Dokuz saatte ulaþýlýrdý Tekman’a,
Yýl bindokuzyüzaltmýþsekiz,
Bu gün hala özlüyorum onlarý.
O köyün adý KURUCA,
Ýnsanlarý pak ve DURUCA.

24.11.2011
Adil ÜREKSOY
’’Adil’ce’’

Sosyal Medyada Paylaşın: