bir hiçliðin içindeyiz hepimiz
bir baþka hiçliðe gidiyoruz koþarak...
aþký, yüzsüzlüðü ele almýþken,
öldürmeye arsýzken hüsünü, yüreði,
koþmaya devam et,
bulursun belki benim bulamadýklarýmý...
bak yine canlandý yüreðimde acýlarým,
seviþmelerimizin hiçliðini
tam da hiçliðime gömmüþken
ve unutmuþken eskimiþliklerim,
balýk hafýzasýnda belleði yitik,
topraða darýlmýþ bir solucan gibi...
Güneþ yeniden doðduðunda, inan ki,
aþk da doðmayacaktýr...
ama yine de,
bana bakma sen,
koþmaya devam et!
sokaklara attýðýn adýmlarýn yorulsa da,
ve feryadýn seneleri arttýrarak çoðalsa da,
savrulsa da yansýmalarýn hiçliðe,
etin kemiðe bürünük kaldýkça adresinde,
þair yazacaktýr elbet nostaljik seviþmeleri....
koþmaya devam et, kalabalýk þiirlerde!
seni karþýlayacaktýr bir köþedeki açgözlü fahiþeler...
yalnýzlýðýný giderebilirsin gölge altý sohbetlerle,
anason sývaþmýþ cam tokgözlülüðüyle,
suskun bir birliktelik iþte, þairin yazdýðý gibi...
koþmaya devam et sen, aþký arayan bulur...
*