Trenin penceresinden sadece yüzüme bakýyor, Hiç kýpýrdamadan öylesine duruyordun. Ben ise kâlbimden bir parça koparcasýna, Tüm acýlar benliðime hakim, Aðlamamak için kendimi zor tutuyordum. Ýþte o an ikimizi de harekete geçiren o korkunç ses, Acý acý,öten tren düdüðü... Sonra,trenin harekete geçiþi... Peronda, seni görmek için trenle yarýþ edercesine koþturuþum, Son defa yüzüme, acý bir gülümseyiþ ile elveda deyiþin... Tren, gardan gözlerimin göremeyeceði uzaklýða eriþinceye dek Ardýndan el sallayýþým... Senden ayrýldýðým bu gar’ý, Bu saati ve bu acýyý, nasýl unutabilirim? Senin boþluðunu kim doldurabilir... Kim...?
11.11.1996 Erman Ulusoy Kýrklareli
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.