SABRET

Sen gidince ben, ýþýklarý söndürdüm.
Görmesindiye þeytan,
görüpte gülmesin diye aðladýðýmý.
Sen gidince ben,sendeki beni öldürdüm.

Anladýmki ben,ilahi kalemin yazdýðý yazýyý,
Fosforlu silgi bile silmiyor.
Bir yüreðe kýymýk batmýþ çýkaracak dost arar,
Ötekinde darbuka cümbüþ umru deyil týnmýyor.

Dokunma yüreðime ister gel caným al dedim olmadý.
Savaþ sonrasý kan revan içinde olduðunu,tabiki o bilmedi.
Gül içinde yaþasanda,kokusu dibe inmiyor.
Vanasý bozulmuþ gözlerin,damlalarý dinmiyor.

Hadi bakalým gül güzeli,yasla o koca burnunu cama,
Dalabildiðince dal ister derinlere ister uzaklara.
Koy masaya bir okka acý en kýralýndan.
Fonda müzik müslüm baba en damarýndan.

Yaþamý oturdun,taþamý oturdun,çiymi yedin kendini darbedersin.
Yazgýn zalým,kadersizsin be saf cahal neyine güvenip meyledersin.
Þimdi sabret,
Ha birazda gayret,
Belkide hazmedersin.

SULTAN ÇAMLIBEL Defnemlk









Sosyal Medyada Paylaşın: