Ektiler tohumu nefret üstüne; Zâlimin elinde can esir kaldý. Kim yaptýysa yaptý riyâkârlýðý, Zülûm ebediyen hep kâfir kaldý. Mazlûm çehresinde mâsûm bakýþta, Gözyaþýyla, ne pas, ne de kir kaldý. Ucûbe mi nedir anlatýlanlar; Ortada ne fikir, ne þiir kaldý. Kafa allak-bullak, gönülse bomboþ; Cevapta, tedirgin: " Bu nedir?" kaldý. Söyle söyle, þuûr-idrâk almýyor; Sâdece ortada bir emir kaldý. Ne elmas, ne gümüþ, ne de altýn bu; Kalbde, kin libaslý bir demir kaldý. Fýr-fýr dönülüyor, raks ediliyor; Sanma, gönül eri, cihangir kaldý. Baðrýmý þiþledi azâbýn eli; Civarda ne mürþîd, ne de pîr kaldý. Yazdýlar kâðýda dileklerini; Arýlar bal yaptý; saf zehir kaldý. Az daha baðýrýp çaðýracaktým, Bana sabýr adlý cevâhir kaldý. Ben ki, suda yundum nice yýllardýr; Þimdi ne bir dere, ne nehir kaldý. Sâdece dýþýmdan deðil; içimden, Kâinat dilinden o zikir kaldý. Baktýlar tepeden, hasedle-kinle, Herbirine küllî, zýr-zifir kaldý. Biriktirdikleri sermayeleri, Avuçlarda sâde kör kibir kaldý. Bizim o cenahta iþimiz olmaz; Olanlar þeytanla birebir kaldý. Onlar ki, acziyet içindedirler; Suale gerek yok: " Kim mâhir kaldý?" Tabiat dilinde, herbir çiçekte... Gönül pýnarýmda aþk bâkir kaldý. Hakk’la kucaklaþmak, herkese haktýr; Hakk yolda bu gönül tarafgir kaldý. Utanmaz, arlanmaz bir sürü kafa, Yalan çukurunda, ar, hakîr kaldý. Sandýlar sözlerin önü ardý yok; Güzelle hâlleþen söz nâdir kaldý. Hasretim, emelim, gözümün nûru, Sevgiler, dünyaya misafir kaldý. Her yandan yollarý karanlýk-dehliz; Sanmayýn çýkar yol tek kabir kaldý. Kulluk ve merhamet kapýsýndayýz; Bu kapý önünde bu fakîr kaldý. " Su gibi azîz ol!" derler ya; doðru! Hayata kýlavuz bu tâbir kaldý. Kelime-i tevhîd, þahâdet...Tekbîr! Þükür iklîminde mefâhir kaldý!
Halistin KUKUL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halistin Kukul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.