renkli atlaslar geçiyorum sana gelmeden,
kanýyor ayaklarým
yedi gecenin yedi y/aþýnda..
baba ocaðýndan yýllara böldükçe kederimi,
ne bayram harçlýklarým,
ne de yakama iliþtirilen kurdelalar..
çaydanlýðýn cýzýrtýsý kurulur düþlerimin ortasýna..!
oysa ben her ayazda,
beyaz sobamýzýn kýrmýzý alevinde tutardým hayallerimi.
saçlarýmýn kývýrcýk buklesine sakladýðým ise
annemin avuçlarýndaki çizgilerdi..
sonrasý
kaçak bir tebessümle defterime kazýdýðým,
babamýn zatürreden titreyen bedeni..
tahta kapýmýzýn altýndan sürdüðüm isyanlarým,
ne çok birikmiþ kumbaramda..
ki soframýz kurumasýn niyetine,
bozuk para atmazdým içine..
toprak yollar geçiyorum sana gelmeden,
ahh yine ayný kaval sesi kulaklarýmda,
toprak damlý evimize yayýlan
ve babamýn yanýmda olduðu dakikalar..
iþte en sevdiðim zaman dilimi,
ikindi vakti..
sahi,
insanlar kapýlarýnýn önünü süpürdükçe,
çocukluðum kýyasýya temizlenirdi..!
ben de uzandým elbette herkes kadar,
gençliðin delidolu çaðlarýna ;
korkular, telaþlar, öfkeli aldanýþlarým
ve aþklarým..
sürüsüne bereket gözyaþlarýmýn gülüþüyle
van kalesinin spiral kývrýmlarýndan baktýðýmda
gördüm ki
ben hep kýsa kalmýþým hayata..
þimdi aç kapýný sevgili ;
ne fýrtýnalý istanbul gecelerim,
ne de göðsümdeki bu sýzýlar..
zulamdaki tek cümlemle geliyorum sana,
"ben çocukken büyüdüm aslýnda.."