Dünyaya küstürdüler, içimdeki çocuðu
Yaþamaya hevesim kalmadý artýk anam!
Ruhum buzda üþüyen, ayaðý kýrýk kuðu
Yaþamaya nefesim kalmadý artýk anam!
Þu hazin gurbet elde, vefalý dostum kalem
Son »veda« sözlerini yazýyor beyaz kâðýda
Hayat, vuslat ve firak denen büyük ikilem
Kabri seçersem eðer, baþlama son aðýda
Getirdiðin dünyayla barýþamadým birgün
Beni taptýðým insan öldürdü yaþatmadan
Hayatým geçti gitti kalbim kýrýk ve üzgün
Beni eliyle gömdü, musallaya yatmadan
Tiksiniyorum insan denen âdî mahluktan
Kendi cenneti için cehennem yansýn diyor
Çok çabuk unutuyor, geldiðini yokluktan
Birþey kaybettiðinde hep veryansýn ediyor
Hayata tutunduðum, ipleri kesiyorum
Sana veda etmeden gidiyorum ey Ayþe!
Kara kaderime de kahýrla küsüyorum
Ýsterse atsýn beni, dostum Allah ateþe
Cennet için ibadet etmedim her namazda
Onu çok seviyordum, o da terketti annem
Niçin koyup gittiniz beni bu zor çýkmazda
Beni doðurduðun yer ebedî bir cehennem
Soner ÇAÐATAY (11:29) 21 Kasým 2011 / Wuppertal / Almanya