SENDE KALABALIĞIM
buz gibi soðuk bir þehrin bulanýk gökyüzündeyim þimdi
kent suskun
ve otobüsler sadece sevenleri ayýrmak için iþliyorlar bu þehirde
kasveti büyük, üþümüþ ve kirli bir çocuk olurum gönlümden seni geçirirken
ömrüme iliklediðim dost korkuluklarýndan,
imtihanlar ve intiharlarla süslenip bezenen hayatlardan
gecenin tebessümünü alýrým ben sadece....sarýlýrým kollarýmýn yetiþtiðince...
koklarýmýn , dokunurum duyularým el verdiðince..
ben bu koca þehirde kendimi yalnýz
sende ise kalabalýk bulmuþum belki de bundan ..kimbilir?
her gece düþlerimde sakladýðým
rengi bembeyaz ak beyaz güvercinlerle geliyorum sana
sen uykudayken ve de ruhun bedenine veda ederken
babam her gece ölüyor þimdilerde
annem amansýz haykýrýþlarýný salýveriyor gökyüzüne
banaysa en çok hatta çok çok sensizlik koyuyor
sonra babilin asma bahçelerine asýyorum kendimi
uyanmak için ........
eski bir aþkýný anlatýyorken bana aðzýna bakýyorum sadece
açýlýp açýlýp kapanýyorlar
ilkkez farkettiðimi farkediyorum aðzýn bukadar seri iþleyebildiðini
sesinin ardýnda yüzün sessiz bir tabanca gibi duruyor
kendimi kötü kurulmuþ bir cümle sanýyorum ..........
yastýðýnýn altýnda yalnýzlýðýn var biliyorum
oysa ben senden bir bardak su istedim
ummanlarý deðil....
son yolcusu benken bu þehrin
kmaraþ arkamdan geliyorsanki...
içimde taþýrdým seni sonra
bi de bakardýmki karþýmdasýn
sen tebessümünü yayýverirken hemencecik dudaklarýna
ben yine geç kalmýþlýðýn sona kalmýþlýðýn
çaresizliðiyle dalardým yeniden uykuya.......
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.