Annemin Ölüm Çığlıklarıyla Uyandım

Bir sabah uyanýr uyanmaz
Annemin ölüm çýðlýklarýyla uyandým
Annem öylece kýpýrdamadan yerde yatýyordu
Ve ne yapacaðýmý þaþýrmýþ bir haldeydim
Öylece ortalýklarda kala kalmýþtým

Annemin ölümü bizleri çok yýkmýþtý
Anne uyan ne olur uyan diye
Feryatlar çýðlýklar atýyordum
Annem bizleri býrakmýþtý artýk
Rabbime ne kadar yalvarsamda
Onun canýný alma benim canýmý al diye
Ne desem boþtu azrahil gelmiþti artýk kapýya

Evimizin her yeri gözyaþýna boyanmýþtý
Annem sanki bizlere gülümsüyordu
Evet biliyorum tüm anneler gibi
Benimde annem cennete gitmiþti
Allahýn huzuruna çýkmýþtý artýk
Meleklerle ayný yeri paylaþýyordu

Annemi Kaybettiðimizin ilk günüydü
Ve sabah uyanýr uyanmaz
Eksikliðini hissetmiþtim Annemin
Biliyordum Annem bizi izliyordu Gökyüzünden
Ocakta çayýmýz kaynamýyordu artýk
Nede sýcacýk bir tarhana çorbamýz vardý
Ýçimizi Anne özlemiyle Anne sýcaklýðýyla ýsýtabilen

Dýþarýya çýktýðýmda nezaman bir çocuk görsem
Annesine doyasýya sarýlýp öpüp koklayan
Sanki canýmý canýmdan alýyorlardý her defasýnda
Ýþte ozaman anlamýþtým Annesizliðin acý gerçeðini
Ve o günden sonra kendime bir söz verdim
Neyi yaþarsam yaþayým hayatýmda
Annemin varlýðý sonsuza dek bizlerle olacaktý

Ufuk Güney
Sosyal Medyada Paylaşın: