ERDEMİN KÜRSÜSÜNDE DÜŞLERİN ÖTESİNDE
Var oluþun ta kendisidir aslýnda mutluluk
Farkýnda olmalý yaþamýn özünün
Öz varlýðýmýn derin sessizliðinde
Ýyimden kötümden ve merhametimden
Yarattýðým adalet çarmýha gerdi beni erdemin kürsüsünde
Ýþte bu yüzden kýzýyorum, yeryüzüne gökyüzüne
Dile getirmediðim, benliðimde gevelediðim
Adsýz kalmýþ düþ kýrýntýlarý unutmaya direndiklerim
Düþlerin ötesinde özlediðim yitik cennetim
Ruhumu çalmak, tümünü saðmak isterken bedenin
Zehirden hazýrlanmýþ merhemi sürersin ruh yaralarýna
Sessizce acý çekersin
Erdemlerinin göz hapsinde, kendi hükmünü vermesini beklersin
Seyredersin uzaktan uzaða yarattýðýn kendi cinnetini
Delilik bu olmalý
Açmaya baþlarsýn içindeki zindanlarýnýn kapýlarýný tek, tek
Kim bilir belki de çözebilirsin kendi zincirlerini
Huzurun aydýnlýk kapýsýna ulaþmak özleniyorsa
Bencilliði yoksul býrakmalý
Doyurmalý erdemleri alabildiðine
Marifetle kullanmalý iyiyi de kötüyü de
Çünkü yok edemezsin ikisini de
Gün gelir gafil avlanýrsan sevda denen muammaya
Bulursun kendini muazzam bir nehrin kýyýsýnda
Eðer oturursan bu hayat kaynaðýnýn kýyýsýna
Mutlaka sýçrar birkaç damlasý sana da
Seçimlerindir mutluluk bilincine ulaþtýracak seni
Bilir misin ýrký olmayan tek olgudur sevgi
Her insan kendi içinde biraz köle biraz tanrýdýr aslýnda
Var oluþun en büyük arayýþýdýr mutluluk insanlar yaþadýkça.
FÝDAN KARAKAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.