Ölüme yakýným , seni soluduðum zaman
Sana yakýn olduðum her bir an
Seni içimde yaþadýðým izbem
Bizi hissettiðim hep yaram
Biliyorum Ölüme Çok yakýným...
Yorgun bir bedeni sýrtladým sensiz
Kime Nefes olsan üþüyorum nedensiz
Tarif edilmez bir surette gönülsüz
Yýkýlýyorum , ölümü soluyorum...
Ýçimde bir beden ölüme yürüyor
Nefesim Nefesinde son buluyor
Ölü topraðý yüreðime ekiliyor
Kimse bilmiyor , ben susuyorum
Son Veda’dan önce bir tek sen vardýn içimde
Gidiþine tanýklýk etsemde kurtaramadým
Yüzünü bile anýmsamadýðým sevdalar var þimdi
Sana büyüttüðüm ama seninle yaþayamadýðým
Besleme misali sýðýndýðým ruhsuz seviþmeler var
Ki sana dokunmaya bile cesaretim yokken dahi
Ýçimde yer ettiðin tarifsiz duygulara ahtým var
Senden sonra kimse eþit baþlamýyor sevilmelere
Her yanlýþta senin doðrularýný vuruyorum yüzlerine
Ýþittiðim sözcükleri arýyor ruhum nefeslerinde
Sen yoksun , gittiðinden beri gözlerimin adý hüzün
Seni düþünen aklým duruk , donuk , dilim saflýða lal
Ne kýyýsýnda dolaþtýðýmýz o sahil eski sahil
Nede canýný yakan tuzlu suyun ruhu öyle güleç
Taþa bastýðýnda kanayan ayaðýna merhem deilmiþim
Dayanýlmaz olduðunda akan son damla kanda boðuldum
Ölüm gülümseyen yüzüne hiç mi hiç yakýþmadý
Þimdi Ölüme soytarý gönlüm aklýný çelemiyorum...
Giderken söylediðin gibi belkide sevmemiþtin beni...
Yunus Özkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.