þiir ortaðým MeD ’e þükranlarla...
avuçlarýmda hasretin ürpetisi
kime seslenir ki bu vapur
yorgun yüreðimin la sesiyle
düþ’tüm bir söz’ün eteklerinden
gecenin kederinde bir yanýlgýyým
þiirden öteye giden
sýyýrdý yüzümü aþk
biliyorum boþunadýr em
sesime deðince özlem
sonrasý yine sen_?
ört k/ayýplýðýný gecenin siyah entarisiyle
olmadýkca kendi benliðin
bitmeyecek yollarýnda bulduðum keder
mahrur bir kentsin artýk
düþlerime ihanetten hüküm giyen
--þimdi s/özüne dönmeyi bekler u/mutlu yelkenler--
kanarken karanfil geceler poyrazýn geliþiyle
medcezir sonrasý martýlarýn gözyaþýyým
bir vebaya tutunurken sözüm
ellerin hazanýn ilk mevsimi olur
söyle! bu þiirin hüsranýnda hangimiz vuracak kendini