ZİNCİRLE BENİ BU AŞK ÖLÜME KADAR SÜRÜP GİTSİN
GÖKKUŞAĞI55
ZİNCİRLE BENİ BU AŞK ÖLÜME KADAR SÜRÜP GİTSİN
gönül ocaðýma düþen çiçeðim kara gözlüm elmasým
onca gün geçti haber yok senden düþtüm çýkmaz sokaðýn içine
ardýmda ne varsa býraktým sildim attým heybebi
sana býraktým bu kalbi nerelerdesin sensiz buz tuttu sakalým
camlar sisli dýþarda buz gibi hava var kýzgýn güneþ yüzünü göstermiyor
bu gün bir halvar anlamsýz bakýyor her þey
sevgili kýzgýn ve küskün deniz sakin deðil bu gün
vapur geçmiyor martý uçmuyor balýklar seviþmiyor
hasretim iye güzele açým aþka muhtacým mutluluða
insanca yaþamaya bir birmizi anlamaya hasretim
içim yanýyor ateþler içinde eriyorum
beynim alýp veriyor gözlerim doluyor
gözlerim damla damla yaðmur oldu,
sel oldu çoþkun sular mavi sulara koþuyor
yüreðimde kar yaðýyor viran oldu sensiz bu beden,
ruhumun sokaklarý tenha lambalarým yanmýyor,
mum gibi rüzgarda söndü yüzüm bir daha gel yak beni
yak beni çýra gibi hasretim sana
hasretten tüm hüçrelerim patlýyor infilak etti
ayak baðlarým çözüldü dermaným yok
düþtüm bir aðaç dibine gelip elimi tutarmýsýn
bakarmýsýn þu kara gözlerinle yeniden okþarmýsýn saçýmý,
elimi tut yüreðimi ýsýt
bahar ol açsýn çiçekler tenimde,
býktým sensiz yaþamaktan
gel artýk sevdiceðim gel bu yangýnlar bu hasret çile bitsin
zincirle beni bu aþk ölüme kadar sürüp gitsin
irfan KÖKTEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.