yaðmur ara naðmesiydi gökyüzünün ayaklarýmdan göðsüme kadar donuyordum sokaðýn orta yerinde iki yoksul çocuk biri bendim diðeri ayaklarý çýplaklýðým
sisli sabaha telaþlý terli bakýyordum kýrmýzýndan yoksun duraklar çekiyordu pervasýz özlemlerimi an be an dipdiri kýsaydý hayat çocukluðum sensizdi çünkü
tek sesli korosuydum tek baþýnalýðýn gitmeleri yorumlama ustasý poetik akþamlý aksanýmda yeryüzünün göç lugati sesleri yanyana getirmeyi düþlemekteyim
dokuyorum umudu...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.