Afiş
En iþlek caddenin orta yerinde
Büyük bir ihtiþamla duruyordu.
Her sabah ben yoldan geçerken beni selamlýyor.
Her akþam eve dönerken
Gözlerime bakýp gülüyordu.
Her sabah bana yeni kader yazýyor,
Güzel gözleriyle beni süzüyor.
Ne yorgunluk, ne bir hüzün
Gözleri beni benden alýyordu.
Trafikteki yoðunluk, benden baþka
Her kesleri yoruyordu.
O ordaydý.
Iþýklarýn tam saðýnda duruyordu.
Gözlerinden gülüyordu
Baþka bir tarifi yok ki,
O gözleri beni benden alýyordu.
Günler geçti, aylar geçti,
Ne güneþler, ne yaðmurlar,
Fýrtýnalar geldi geçti üzerinden.
Her biri bir çizgi koydu
O hep gülen gözlerinde
Ve bir Ekim akþamýnda dönüyordum eve yine
Çok farklýydý o gün her þey
Bir sis vardý tüm þehirde.
Yüreðimde biraz telaþ ve endiþe.
Yol ýssýzdý, yolda seyrek üç beþ araç
Ve evime giden yolda önümüze çýkan yamaç.
Son süratle gidiyordu taksi o gün.
Ve yamacýn tam yanýnda
Iþýklarýn tam saðýnda yoktun o gün.
Ýhanet mi bunun adý?
Yalan mýydý o büyülü bakýþlarý?
O yaldýzlý çerçeveydi yegane ihtiþamý.
Boþ kalmýþtý o çerçeve.
O gün bugün ben hiç aþýk olmuyorum
Duvardaki bir afiþe.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.