DÜŞLER SANRISI

Mükâfattýn, gelen ilk “oku” emri gibi.
Ezelden sunulmuþ bir merhaba, bir düþtün dünyama
Haddeden süzülmüþ bir nezaket, mavi/den bir düþ/tün hem de
Tan yeri yeni yeni aðarmaya yakýn
Açýldý seni gördüðünde gönül gözüm
Parlak bir ýþýk huzmesi yayýldý önce içime
Sonsuzluða giden nurlu bir yol…
Iþýltýlý bir firuze, ahenkli bir eda
Lal olmuþ bir dil güzelliðin karþýsýnda
Aklý yerinde tutmak þöyle dursun
Yüreðim ha çýktý, çýkacaktý yerinden.
Ilýk ýlýk akýyorken aþk damarlarýma
Leylak rengi, efsunlu bir beniz
Denizi kýskandýran, yüreði deli bir mavi
Iþýðýn mý alýyordu gözleri mi? Yoksa,
Zihnime dolan gözlerin mi?
Hatýrlarsýn bir merhaba ile baþlamýþtý her þey
Ümit vari sözcüklerle çýð düþmüþ/tü yüreðimize
Merhem olduk önce, kanayan yaralarýmýza
En güzel anlarý paylaþtýk sonra, aþka açýlan sabahlarda
Yenilendik birbirimizin ýlýk nefesinde
Ranalar býraktýk dilimizin en kekresinde
An geldi! Alazlar çaldý yürek sevdamýzý
Gündöndü, geride sözsüz, ayrýk bir veda
Üzgün, yýlgýn ve yorgun günler vede
Limitini aþmýþ bir sevgi kaldý.
Düþünüyorum da þimdi, yaþanan her þeyi
Aþk’ý “kim o “demediðin kapýnýn önünde býraktýn sen
Lodos savuruyor, üzülme geride býraktýklarýný
Lâmekânsýz bir hayat sunuyor sen git/me derken.
Iþýklarýný söndürdün… Karanlýðýný bana kaldý sevdanýn…

Doðan ORMANKIRAN
Sosyal Medyada Paylaşın: