Dün senin beni býrakmadan önce yaþadýðýn... Ýzmir’ in o güzel þirin ilçesindeydim. Sevdiðim, Aþkým, Hayalim... Senden birþeyler aradým þöyle bir...
Umutsuzca...Zavallýlar Gibi. Havayý kokladým,nefesler alýp verdim.Etrafa baktým. Kokunu aradým.Bir zamanlar nefes alýp verdiðin yerlerde... Öyle ya sen burada yaþamýþtýn.Bayramda ailenin yanýndaydýn.Kimbilir.Belki?
Kapýnýn önünden geçip gittim... Çalamadým...Ne zaman çalabaildim ki? O kapýyý zamanýnda yine ben kapatmýþtým.Gönül gözümü kapatarak... Yine de gelsem.Çalsam.Kapýný açar mýydýn?Acaba?Belki?
Ahh.Bu belkiler,keþkeler... Mahvetmedi mi? Beni zaten.Ne hayatý yaþabaildik. Ne hayata birþeyler verebildik.Katabildik. Böylece geldik.Bir nefes ve koku gibi.Öylece de gittik.Gidiyoruz......
Sosyal Medyada Paylaşın:
huseyince Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.