FATOŞ ÖLDÜ...
Kýrk yýl çocuksu yüzün kaldý yüreðimde
Kýrk yýl aya yýldýza sordum seni
Rüzgara adýný yazdým hiç mi duymadýn
Kýrk yýl kulaklarýmda çýnladý son sözün
“yarýn her þey çok güzel olacak”.
Yarýn olmadý can,
Bize yarýn olmadý, dünde kaldýk,
Dünde kaldý yüzündeki mahcup ifade,
Dün gibi kýrk yýl öncesi.
Ve o günkü masumiyetin gözlerimin önünde,
Konuþurken pembeleþen yanaðýnla,
Dalgalý kara saçlarýnla,
Sen hep yirmi yaþýnda kaldýn bende,
Hala aynýydý beynimde gülümsemen.
Aradan kýrk yýl geçti,
Son halindi yüreðimdeki hayalin
Hayaller yaþlanmýyor can
Birde ölüler büyümüyor.
Biriktirmediðim þiirler yazdým sana,
Yazdýðým romanýn kahramaný sendin.
Seni bulacaktým kýrk yýl sonra,
Sana sürpriz yapacaktým.
Seni tanýyabilecek herkese sordum,
Hiçbir yerde göz izin yoktu,
Sanki hiç yaþamamýþ gibiydin,
Sanki hayaldi benim yaþadýklarým.
Kýrk yýl sonra sorduðum insanlar çoðaldý.
Ve bir kiþi nihayet tanýdý seni,
Heyecandan kalbim duracaktý,
Sana sürpriz yapacaktým kimliðimi saklayarak,
Yoluna çýktýðýmda elimde senin kitabýn olacaktý,
Ýçinde bir not “yarýn çok güzel olacak”.
Oturup eski günleri yâd edecektik,
Sevgili olmayacaktýk can,
Biz zaten baþka boyuttaydýk dünyadan.
Kýrk yýl öncesini anacaktýk,
Belki aðlayacaktýk mahcup, gözyaþýmýzý gizleyerek,
Adresini sordum senin bir tanýyana.
“Fatoþu kaybedeli iki yýl oldu” dedi
Fatoþu kaybedeli iki yýl oldu öylemi?
Kim bilebilirdi ki içimdeki yýkýcý depremi,
Sustum dilsizler gibi…
Boðazým düðümlendi,
Beynim uðulduyordu, gök gürültüsü yüreðimde
Gözlerimi zapt etmeye çalýþýyorum
Bulut bulut yaðmur yüklüyüm
Fatoþ öldü demek,
Fatoþ hala yirmi yaþýnda,
Gidenler hiç büyümezler can,
Öldüðü yaþtadýr genç veda edenler,
Þimdi öksüz kaldý düþlerim,
Þimdi artýk ölü hayallerim…
Süleyman EKÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.