korkak bir gecenin yalnýzlýðýný sarkýttým penceremden
eli üþüyen bir sevdanýn cebinden çýkardým
son sözümü..
sen aþk dedin ben nefretle kestim aðzýmdaki cümlenin kanayan yüreðini
"sen artýk kendi gözlerinden aðlayacaksýn" …
baþ eðme
diz bükme
dön, gitsin ….
beþ köþesinde venüsün
korkularýndan çarmýha gerilmiþ bir diþi uyur
ödenmiþ bedellerin çivilerini göðsünde
saklar; acýr...
nefesinin arkasýnda tutuþan heveslerinde
herkes sahte bir dilencidir...
sürüncemelerde kalmýþ yarýnlarýn
unutulmuþ tebessümü
aðlar dalgýn fotoðraflarýn
ay yüzünü sürer
gece artýk hüznündür…
lacivertinden sarsýla sarsýla dökülürken hayat
dudaklarýnda ki totem sessizliðinden sökülür o cümle
“sen artýk kendi gözlerinden aðlayacaksýn”…
YILDIZ