Diljin Kovexi geceydi. seviþme öncesi uyku öncesi sabah öncesi belki de ölüm öncesiydi. kirli yataðýma uzanmýþtým uzaklarýn sesi kýrýlgandý, uzaklarýn sessi cinayet öncesi gibi telaþlýydý, bütün kordinatlar bir tek hedefe kilitlenmiþti annemin çýðlýðýna ezanýn sesi karýþtý, annemin gülüþüne ölümün izi sýçradý, hayýr anne düþen ben deðilim, anne sen uyu lütfen düþen yüzüm. yüzümü arýyordum bütün odalara baktým bütün kadýnlara sordum, bütün köpekleri sorguladým eski sevgililerimi aradým, ceplerimi yokladým, çocukluðumu öldüresiye dövdüm vurdum yine ’’vurdum’’ tüm ilansýz ve ilahi intiharlarý baþtan okudum, mezarlýklarda yatan ölülerin itiraflarýný dinledim yoktum. saatlerce aynalara yalvardým antik çaðlardan kalma savaþçýlarýn anýtlarýna aðladým, aklýma giden tüm yollarýn üstünde kimlik kontrolü yaptým, devletin infaz tutanaklarýna baktým. ah devletim sen bu spastik ideolojinle bunca cinayet listesinin lisansýný ne çok hak etmiþsin. unutum, utandým þimdi sadece öldüm yüzüm yok...
Diljin Kovexi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Diljin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.