ARAF-TAKİLER
Dað
“Sonsuzluk ve Birgün” arasýnda
Araf’týr dedi kalbim
Kahramanlýk düþleri kuran
Masal çocuklarý için,
-Hiç tanýmadýðým…
Ardý
Aðýtlarýn güzelleþtirdiði
Bir Doðu masalýymýþ
-Hiç dinlemediðim…
Önü
Esir düþülen savaþ meydanlarýymýþ
-Hiç savaþmadýðým…
Kimilerinin yazýlý,
Kimilerinin seçili kaderiymiþ Dað
-Daha öðrenmediðim…
***
“Bir gün”
zaman hala
“sonsuzluk”
iken içimde
Daðýn ardýn-a-dan baktým, hayata…
Aklýmý ve yüreðimi sýnamak için
Viran baðlarda giderdim açlýðýmý
Maðrur daðlarda susuzluðumu…
Arka bahçelerinde uyudum kentlerin
Gördüm ki
Taþtan
Topraktan
Sudan
Ateþten
Yaratan ve yaratýlan
her þeyin efsunu
Emekmiþ
*
“Birgün”
“Sonsuzluk”
faydasýz bir bilgi iken hala içimde
okul kitaplarýnda karþýlýðý olmayan
Daðýn ardýn-a-dan baktým, zamana…
Hem katil hem maktuldü zaman
Ölümsüzlük arayýþçýlarý için
Rivayet edilirmiþ
Ölümün nefesinde saklýymýþ zamanýn aðusu
Deli ýrmaklarla aktým
Asi rüzgarlarla kanatlandým
Yaðmurlarla yýkandým
Sonun içindeki sonsuzluðu gördüm
özgürlüðü tattým
*
Büyümenin sancýlarýnda
Zaman çarmýha gerilirken içimde
Dün bugün yarýn arasýnda parçalanýrken
Herkes ve her þey
Daðýn ardýn-a-dan baktým, insana…
Ayna yaptým kendimi insanlara göremedim
Dokundum aynalarýna sýrrý döküldü avuçlarýmda
Dillerine lal kaldým
Dinlerin-d-e yer bulamadým
Kýtalarýn üzerinden geçtim
Ýhlal ettim sýnýrlarý
Yurt tuttum tüm coðrafyalarý kendime
Kül olmayý bilen yüreklerden
Sevginin ateþini aldým
*
Sonra
“Sonsuzluk”
Ýçimde “bir gün” kadar
Küçüldüðünde
Daðýn ardýn-a-dan baktým, kendime…
Kendime varamamýþlýðým ürküttü beni
Eðildim içime baktým
Uçurumlarým döndürdü baþýmý
Gül dalýnda dikendim
Dikende gül olmak istedim
Kucakladým topraðý
Öptüm suyu
Dokundum havaya
Parçaladým ben’imi savurdum evrene
Soyundum
Dilimin dinimin yurdumun
Cinsimin çaðýmýn yaþýmýn
Erdemlerinden ve kötülüklerinden
Üryan iken doðanýn kollarýnda
Umut oldum kendime
***
Ve
Zaman daðlarken ömrümü
Tanýdým masal çocuklarýný
Dinledim aðýtlarýný
Meydanlarýnda cenge tutuþtum
öðrendim kaderi
seçtim ve yürüdüm yolumda
Ýþte bu yüzden aðlatýr beni þimdi
Düze in-e-meyen her dað hikayesi
Kendinde saklý ötekinin
hüznünü taþýr o hikayeler
çünkü daðýn berisi gerisi yoktu
Kendine kaçak hayatlarýn
yarýlamayan pususudur bütün gitmeler
Ehven-i þerden bir yolculuktur hepsi
gidenler
neyin izini sürerler…
gelenler
kimin yolundan inerler bilinir gayri
Ama bilinmez
Çýkýlan daðdan inmenin bilgeliði …
Ýnenle çýkanýn bakýþý bir deðildir
Çýkarken kurulan düþ
Ömrümüzün yokuþudur
Ýnerken varýlan hakikat
içimizin doruðudur
*
Dünyalar yaratýlmýþ dünya döndükçe
Hayatlar kurulmuþ hayatlarýmýzýn içinde
Ýnsanýn içinde insancýklar varmýþ
Mesel-e-
Korkunun krallýklarýnda
Kutsallýk ve lanetlilik ile maskelenmiþ
Hakikatmiþ
Her þey O’nda gizliymiþ
En aðýr iþ anlamak ve anlatabilmekmiþ
Hayatýn Ýnsaniliðini
Zamanýn Tanrýsallýðýný
Döküldü bakir topraðýma anlam damlalarý
Ve aktým
Daðlarýn sokaklarýndan kentlerin koyaklarýna
“kendim” olabilmek için…
Daðýn perdesini aralamak için gözlerimden…
Müjgan Karakýlýç- Ýzmir
Eylül-Ekim 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.